Grupa Wsparcia Psychicznego

Sensitive

PRZEDSTAWIONY PONIŻEJ PORADNIK MA CHARAKTER TYLKO I WYŁĄCZNIE INFORMACYJNY ! Od stawiania diagnoz i leczenia są odpowiednie instytucje, psychologowie i psychiatrzy. Naszym zadaniem jest stworzenie miłej i przyjemnej atmosfery gdzie każdy znajdzie coś dla siebie i nie będzie czuł się odrzucony. Zapraszamy również do naszego pokoju [link widoczny dla zalogowanych] wsparcie_emocjonalne

Żarłoczność psychiczna wiąże się z ciągłą walką z potrzebami ciała. Początkowa faza choroby ma z pozoru niewinny przebieg. Polega na odchudzaniu się i stosowaniu coraz to bardziej restrykcyjnych ograniczeń. Pojawienie się głodu jest najczęściej zagłuszane poprzez odwrócenie od niego uwagi jakimś zajęciem, lub piciem dużej ilości wody. Z czasem problem narasta i chore osoby zaczynają traktować jedzenie jak swojego wroga, lub wręcz przeciwnie - jak przyjemność, na którą nie mogą sobie pozwolić. Silna wola czasem słabnie i bulimicy doznają nagłych ataków głodu, w czasie których pochłaniają dosłownie wszystko. Najczęściej ma to miejsce wieczorem lub w nocy, po wypełnieniu codziennych obowiązków związanych ze szkołą lub pracą. Ogromne porcje jedzenia składają się z różnorodnych, często niezdrowych produktów. Kiedy łaknienie zostanie zaspokojone, najczęściej pojawia się poczucie winy, które prowadzi do zwracania pokarmu. Początkowo nie jest łatwo wywołać wymioty, jednak „doświadczeni” bulimicy nie mają żadnych oporów przed ich wymuszaniem poprzez wkładanie palców do gardła czy przyjmowaniu silnych środków przeczyszczających. Zwracanie posiłku często wiąże się dla chorych osób z wielką ulgą, co sprawia, że objadają się tylko po to, by wywołać kolejne nudności.

Warto wspomnieć, że częste napady żarłoczności wpływają na zwiększenie masy ciała. Pomimo desperackich prób odchudzania się, chore osoby utrzymują w miarę prawidłową wagę (w przeciwieństwie do anorektyków, których organizmy są skrajnie wyniszczone, co przekłada się na wygląd zewnętrzny). Bulimicy z czasem zupełnie tracą kontrolę nad swoim ciałem. Pomiędzy kolejnymi napadami głodu starają się stosować rygorystyczne diety, głodówki czy intensywne ćwiczenia fizyczne w obawie przed przytyciem.

Bulimia a kult szczupłej sylwetki

Nie jest tajemnicą, że na „żarłoczność psychiczną” (kolejne określenie bulimii) cierpią przede wszystkim młode kobiety. Ciężko jest dokładnie określić procent osób dotkniętych tym schorzeniem, gdyż chorzy najczęściej stajają się je ukryć. Najczęściej zaburzenia odżywiania w postaci bulimii pojawiają się między 12 a 14 oraz między 18 a 21 rokiem życia. Ma na to wpływ dojrzewanie i związana z nim wzmożona aktywność hormonów, bunt oraz rozchwianie emocjonalne. Młode osoby, w szczególności dziewczęta, zaczynają przejmować się swoim wyglądem i figurą. Widząc w telewizji czy kolorowych magazynach modelki będące ich rówieśnicami, chcą stać się takie, jak one.Istnieje niepisana zasada, że od dziewcząt i kobiet wymaga się posiadania idealnej sylwetki, która przekłada się na ich atrakcyjność oraz sukces zawodowy. Baletnice, tancerki, aktorki czy wspomniane wyżej modelki muszą dbać o linię stosując często drakońskie diety. Ilość diet jakie wymyślono jest już liczona w dziesiątkach: dieta proteinowa, kopenhaska, south beach itp. Z czasem, jeśli cel zdobycia wymarzonej sylwetki zaczyna dominować w ich życiu, tracą kontrolę nad własnym ciałem, co jest pierwszym niepokojącym sygnałem, którego nie należy ignorować.
Inne przyczyny choroby

Przyczyną choroby jest jednak nie tylko presja społeczeństwa propagującego kult szczupłej sylwetki. W okresie, kiedy tworzy się tożsamość młodego człowieka, często buntuje się on przeciw rodzicom, otoczeniu czy szkole. Konflikty rodzinne, mogące mieć podłoże już w okresie dzieciństwa, są częstą przyczyną zachorowań na bulimię. Oprócz tego wyróżnić możemy inne powody choroby, wśród których najpowszechniejsze to niska samoocena czy brak akceptacji ze strony rówieśników. Niepokój i problemy często są zagłuszane właśnie poprzez napady żarłoczności. Uciekanie w obżarstwo, będące formą walki z negatywnymi uczuciami, może być także spowodowane samotnością, brakiem bliskiej osoby czy miłości w ogóle. Okazuje się, że prawie połowa osób cierpiących na bulimię, przechodziła także przez anoreksję, z tym, że „wilczy głód” występuje około 5 razy częściej niż drugie z wymienionych zaburzeń. Co ciekawe, bulimia może mieć także podłoże genetyczne. Zgodnie z badaniami przeprowadzonymi w 2003 roku, rozwój tej choroby wiąże się z miejscem 10p chromosomu. Predyspozycje do zachorowań występują w szczególności, kiedy ktoś w rodzinie cierpiał z powodu depresji lub otyłości.

Wpływ bulimii na zdrowie

Bulimia jest chorobą przewlekłą, którą ciężko wykryć. W początkowym stadium chore osoby zawsze starają się ukryć swoje napady obżarstwa i późniejsze wymioty. Powoduje to niepokój, utrudnienie kontaktu ze znajomymi i rodziną, a nawet depresję. Do negatywnych objawów bulimii zaliczyć można także zmęczenie, ospałość i zły nastrój. U kobiet występują nieregularne miesiączki, lub zanikają one całkowicie. Częste zwracanie posiłków prowadzić może do odwodnienia, zgagi, chorób dziąseł i zębów, awitaminozy lub zaburzeń pracy serca, które w skrajnych przypadkach prowadzą do śmierci. Chore osoby narażone są także na osłabienia mięśni, zaburzenia pracy jelit i nerek oraz napady padaczkowe.

Leczenie bulimii

Aby prawidłowo leczyć bulimię, należy najpierw rozpoznać jej objawy. Przede wszystkim, ważne jest, aby chora osoba zdecydowała się przyznać do problemu i zdecydować na walkę z nim. Często trwa to nawet kilka lat od momentu zachorowania. Pamiętajmy, że wczesne zgłoszenie się do lekarza najczęściej pozwala uniknąć poważnych powikłań, więc jeśli zauważymy u naszych bliskich jakiekolwiek niepokojące symptomy, nie ignorujmy problemu. Typowymi objawami bulimii są: częste ataki żarłoczności (co najmniej 2 w tygodniu przez okres 3 miesięcy) i niemożliwość ich pohamowania, wywoływanie wymiotów, przyjmowanie środków moczopędnych i przeczyszczających, stosowanie głodówek, restrykcyjnych diet i forsownych ćwiczeń fizycznych. Jeśli towarzyszy temu chorobliwa obawa przed otyłością i nadmierne podporządkowanie się uzyskaniu określonej wagi ciała, można bez wątpienia stwierdzić bulimię.

Pamiętajmy, że „wilczy głód” jest zaburzeniem głownie psychicznym, więc jego leczenie nie należy do prostych. Aby chora osoba pozbyła się zaburzonego obrazu własnej osoby, musi najczęściej przejść psychoterapię. W zależności od konkretnego przypadku, leczenie może potrwać od kilku miesięcy do kilku lat. Czasem dodatkowo pacjent przyjmuje leki antydepresyjne. Pamiętajmy, że najważniejsze jest, aby traktować chorą osobę z wrażliwością i zrozumieniem, tak aby poczuła ona wsparcie podczas niełatwej walki z wyniszczającą bulimią.