Grupa Wsparcia Psychicznego

PoProstuJa

Patrzę przez okno i po cichu łzy uwalniam,
czuję zimno, słyszę hałas, cały smutek mnie dopada.
Przez chwilę jestem sama i nie biorę w tym udziału,
pragnę, by to już minęło! ale idzie tak pomału..
Siedzę i marzę, patrzę i myślę,
nie chcę tam wracać! ale nic nie wymyślę..
Zaraz mnie znajdzie,
muszę kończyć z marzeniami.
Spojrzeć w oczy całej prawdzie,
nie przejmować się zdradami.
Wracam więc do tego,
czego nienawidzę.
Tu jest tyle złego...
a ja to wszystko widzę..
Potem znów wskakuję na parapet
i uciekam w świat fantazji,
wiem, że miłość i dobro,
to tylko wytwór mojej wyobraźni.
Gdy kładę się spać,
wciąż słyszę ich krzyki
więc losuję co mam robić
i podrzucam me kamyki
Świat karze mi żyć,
a ja nawet spać nie umiem..
strach mi karze się z tym kryć,
pyta.. czy nikomu nic nie powiem.
Więc żyję w tych ciemnościach,
bezsilnością opętana.
Nigdy nie wiedząc,
za co jestem karana.
Ciekawe czy dożyję,
dobrych czasów, chwil i ludzi
czy wyrzucę to, co było..
czy to kiedyś do mnie wróci..